15 °C Argos, GR
29 Μαρτίου 2024

Καραντίνα: Ένα challenge για όλη την οικογένεια

Γράφει η Εκπαιδευτικός – Συγγραφέας Ευαγγελία Θεοδωρίδου

Σε λίγες μέρες κλείνω δύο μήνες στην καραντίνα. OMG!!! Ποιος να μου το ‘λεγε πως θα ερχόταν η στιγμή που η ζωή μου θα άλλαζε με τέτοιο δραματικό τρόπο! Τα σχολεία έχουν κλείσει και τα μαθήματα γίνονται εξ΄ αποστάσεως, η μοναδική έξοδός μου είναι μέχρι το μπακάλικο της γειτονιάς, άντε και μέχρι την πλατεία με τις κολλητές μου και αυτή με το ρολόι,  ο φρέντο, παρέα με φίλους σε κάποια καφετέρια, αποτελεί μια εικόνα από το μακρινό παρελθόν ενώ τα παπούτσια του χορού μου έχουν  πιάσει αράχνες μέσα στο ντουλάπι, αφού η σχολή έχει αναστείλει επ’ αόριστον τη λειτουργία της. Και σα να μην μου φτάνουν όλα αυτά, ανακαλύπτω ξαφνικά πως στο ίδιο σπίτι με μένα κατοικούνε και άλλοι άνθρωποι. Τρελό, ε; Το ξέρω.

Μπήκα την πρώτη μέρα της καραντίνας στην κουζίνα για να χτυπήσω έναν καφέ προτού ξεκινήσει το μάθημα στο Webex και τι να δω; Μια γυναίκα και ένας άντρας κάθονταν γύρω από το τραπέζι και έτρωγαν πρωινό. Έπαθα σοκ! Εμφανισιακά κάτι μου θύμιζαν, αλλά η ανάμνηση ήταν θολή. Μου συστήθηκαν ως γονείς μου και με πληροφόρησαν πως εδώ και δεκαπέντε συναπτά έτη ζούνε και εκείνοι κάτω από την ίδια στέγη με μένα. Λίγο η δική μου εφηβεία λίγο οι δικοί τους τρελοί ρυθμοί εργασίας, κάπου χάθηκε η επαφή. Και να που η καραντίνα μάς έκανε να ανταμώσουμε ξανά.

Καλά ανθρωπάκια μου φάνηκαν. Δε λέω! Η γυναίκα μάλιστα, η οποία μου υπενθύμισε πως είναι η μαμά μου, μου έφτιαξε και ένα τοστ να έχω μαζί μου στο μάθημα, σε περίπτωση που πεινάσω. Το πήρα και ετοιμάστηκα να την κάνω για το δωμάτιό μου, όταν άνοιξε διάπλατα η πόρτα και έσκασε μύτη ένα κορίτσι, με μακριές πλεξίδες και φουλάρι στο κεφάλι. Αμάν έκανα να χωνέψω πως είχα γονείς, ξαφνικά μαθαίνω πως έχω και μια αδερφή, δύο χρόνια  μικρότερη από εμένα.

«Μα πόσοι άνθρωποι μένουμε επιτέλους σ’ αυτό το σπίτι;» αναρωτήθηκα.

O άντρας της κουζίνας, που τυχαίνει να είναι και μπαμπάς μου, με πληροφόρησε πως η οικογένειά μας αριθμεί τέσσερα μέλη και πως ζούμε όλοι μαζί. Απλά τον τελευταίο καιρό, οι υποχρεώσεις μας ήταν τόσες πολλές και απαιτούσαν την πολύωρη απουσία μας από το σπίτι, με αποτέλεσμα να μην βρισκόμαστε όσο συχνά θα έπρεπε. Δε φαντάζεστε πόσο χάρηκα που ανέλαβε κι εκείνος μαζί με τη μαμά μου ένα μέρος της ευθύνης και δεν έριξε το βάρος για αυτήν την αποξένωση αποκλειστικά σε μένα και στην αδερφή μου, με κατηγορίες του τύπου πως είμαστε πολλές ώρες στα κινητά μας ή κλεισμένες στα δωμάτιά μας ή έξω με τις παρέες μας.

Το μείζον θέμα που προέκυψε όμως δεν ήταν ότι ξαναβρήκαμε ο ένας τον άλλον, αλλά το τι θα κάναμε από δω και πέρα, αφού για τις επόμενες μέρες θα ήμασταν υποχρεωμένοι να συνυπάρχουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ. Αν μη τι άλλο θα έπρεπε να αλλάξουμε τις συνήθειές μας και να προσαρμοστούμε στις νέες συνθήκες και στα νέα δεδομένα που επέβαλλε η καραντίνα. Και αλλάξαμε.

Εκεί λοιπόν, που σηκωνόμουν το πρωί με την ησυχία μου και δεν συναντούσα ψυχή, γιατί οι γονείς μου είχαν ήδη φύγει για τη δουλειά και η αδερφή μου ετοιμαζόταν στο δικό της δωμάτιο, τώρα περιμένω στην ουρά για να πάω στο μπάνιο ή για να φτιάξω τον καφέ μου στην κουζίνα. Και αυτό κουτσά στραβά το έχω συνηθίσει. Εκείνο που με δυσκολεύει ακόμα είναι η «καλημέρα» που περιμένει η μαμά μου με λαχτάρα να της ανταποδώσω με το που με βλέπει μπροστά της αγουροξυπνημένη. Πάλι καλά που με την αδερφή μου κρατήσαμε την παλιά καλή συνήθειά μας, αυτή της πρωινής βουβαμάρας και υπάρχει κάποια ισορροπία.

Αλλά και για τους γονείς μου, δεν ήταν εύκολη αυτή η αλλαγή στη ζωή τους. Από τη μια μέρα στην άλλη αναγκάστηκαν να αφήσουν τις δουλειές τους και να κλειστούν στο σπίτι εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο παρέα με δύο έφηβες. Υπάρχουν φορές που ακούω  τη μαμά μου να κάνει παρατήρηση στον μπαμπά μου να χαμηλώσει τον ήχο στην τηλεόραση, γιατί «τα παιδιά διαβάζουν» ενώ εκείνος της λέει να αφήσει για αργότερα το καθάρισμα και το μαγείρεμα «μέχρι τα παιδιά να τελειώσουν το μάθημα», γιατί «μπορεί να τα ενοχλεί ο θόρυβος της σκούπας ή του μπλέντερ».

Η μόνη στιγμή που δεν ενοχλεί κανείς κανέναν, είναι η ώρα του μεσημεριανού φαγητού, καθώς η οικογένεια τρώει όλη μαζί. Προ καραντίνας εποχή, το φαγητό μου ήταν μαγειρεμένο από την προηγούμενη μέρα και με περίμενε στην κατσαρόλα ή στο τάπερ να το βγάλω από το ψυγείο, να το βάλω στον φούρνο μικροκυμάτων και να το φάω παρέα με τα τελευταία νέα στο Instagram. Τώρα το φαγητό σερβίρεται ζεστό και τα νέα έρχονται δια στόματος της μαμάς μου.

Και κάπως έτσι περνάνε οι μέρες μας.

Τα βράδια πάλι έχουμε μαζώξεις στο σαλόνι, είτε μπροστά στην τηλεόραση, χαζεύοντας κάποια ταινία που θα επιλέξουμε από κοινού είτε γύρω από την τραπεζαρία παίζοντας κάποιο επιτραπέζιο. Τις Παραμονές μάλιστα των Χριστουγέννων, οι γονείς μου δέχτηκαν να κάνουμε ένα challenge που κυκλοφορεί στα social media και από ό,τι έδειχναν τα γέλια και τα πειράγματά τους παίζει να το διασκέδασαν περισσότερο από εμένα και την αδερφή μου. Ίσως για αυτό και μας ζήτησαν να το επαναλάβουμε και το βράδυ της Πρωτοχρονιάς.

Το ξημέρωμα της νέας χρονιάς μας βρήκε στο ίδιο μέρος που μας άφησε η παλιά. Στην καραντίνα. Ποτέ μου δεν το πίστευα πως θα τα κατάφερνα να αντεπεξέλθω στις απαιτήσεις αυτής της νέας πραγματικότητας. Κι όμως είμαι ακόμα εδώ και αγωνιώ για την επόμενη μέρα.

ΠΗΓΗ: efiveia.gr

Περισσότερα Άρθρα

Φλαμίνγκο στο Ναύπλιο

Τρία νεαρά φλαμίνγκο κατεφθασαν νωρίς το πρωί στον υδροβιότοπο Ναυπλίου Νέας Κίου. Στον φιλόξενο υδροβιότοπο της περιοχής βρήκαν ξεκούραση και τροφή. Τα πανέμορφα ψιλόλιγνα πτηνά την περίοδο αυτή βρίσκονται σε περίοδο μετανάστευσης κατά την εαρινή περίοδο. Σύντομα θα συνεχίσουν το μακρύ ταξίδι τους σε άλλα μέρη…

Τραγωδία στην Αίγινα – Πνίγηκε 15χρονος σε πισίνα

Θρήνος στην Αίγινα μετά την είδηση για τον πνιγμό ενός 15χρονου σε πισίνα σπιτιού στην περιοχή της Πολίτισσας στον Μεσαγρό Αίγινας. Το τραγικό αυτό γεγονός στην Αίγινα σημειώθηκε το μεσημέρι της Τετάρτης και έγινε γνωστό το απόγευμα κατά τη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου του νησιού του Σαρωνικού. Σύμφωνα με τα όσα είπε ένας δημοτικός σύμβουλος […]