Τα δημοφιλή και αναγνωρίσιμα αναγνωστικά, που μπορεί οι σημερινοί μαθητές να τα αγνοούν, με κλασικότερα όλων τα «Καλά Παιδιά» και το «Αλφαβητάριο», συντρόφευσαν τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες.
Το πρώτο παρουσιάζεται στην Α΄Δημοτικού της σχολικής χρονιάς 1949-1950 με κείμενα του δάσκαλου Επαμεινώνδα Γεραντώνη και εικονογράφηση του κορυφαίου ζωγράφου, χαράκτη και καθηγητή της Σχολής Καλών Τεχνών, Κωνσταντίνου Γραμματόπουλου.
Ο τελευταίος φέρνει πολλές καινοτομίες στο χώρο του παιδαγωγικού βιβλίου όπως εικονογράφηση σε διπλή σελίδα, αφαίρεση στην εικονογράφηση με αποτέλεσμα πολλές φιγούρες ενώ δεν τηρούν την ανθρώπινη κλίμακα να μοιάζουν αρμονικές, μη βάζοντας έτσι περιορισμό στην αχαλίνωτη παιδική φαντασία. Η μεγάλη επιτυχία του βιβλίου με τους πολλούς νεωτερισμούς ξεσηκώνει αρνητικές αντιδράσεις και ελάχιστα χρόνια μετά γίνεται νέος διαγωνισμός, που τον κερδίζει, εκ νέου, ο Γραμματόπουλος…
Η επιτροπή αξιολόγησης δε μπορεί να του αρνηθεί την πρωτιά, του δίνει όμως τα κείμενα ένα μόλις μήνα πριν την εκτύπωση του βιβλίου, κάτι που κάνει τον Γραμματόπουλο πιο δημιουργικό, αφού για να κερδίσει χρόνο ανεξαρτητοποιεί το σχέδιο από το χρώμα απλουστεύοντας έτσι την εργασία του, ενώ οι κινήσεις των ηρώων του θυμίζουν μοτίβα του θεάτρου σκιών. Έτσι, από το 1955 μέχρι και το 1974 το «Αλφαβητάριο» σε κείμενα των δασκάλων Γιανέλλη, Σακκά και Συκώτη με τις 16 συνεχόμενες εκδόσεις του, την Άννα, τον Μίμη και την Έλλη που έχουν προστεθεί στον Ρήγα και τη Νίνα, προσφέρουν γνώση και αγάπη για το διάβασμα στα τότε πρωτάκια, και αναμνήσεις στους σημερινούς μεσήλικες.
Φράσεις όπως «Λόλα να ένα μήλο», «Λα λα λα όλα, λα λα λα Λόλα», «Γκιων- γκιών ο γκιώνης» κλπ. μπορεί να φαίνονται αστείες στους νεώτερους, αλλά μεταφέρουν στους παλαιότερους σε εποχές αθωότητας που, προφανώς, έχουν τόση ανάγκη που η ανατύπωση των δύο αυτών αναγνωστικών αποτελεί εκδοτικό μπεστ σέλερ πριν δύο δεκαετίες και πεδίο δικαστικής αντιδικίας μεταξύ εκδοτικών εταιριών. Η παράδοση των αναγνωστικών, όπως παρουσιάζονται για πάνω από 200 χρόνια, διατηρείται μέχρι το 1982, όταν και αντικαθίστανται με το μάθημα «Η γλώσσα μου».